بیان نعمت هایی که همواره از آنه غافلیم

وقتی به محضر بزرگی میرسی پیش از آنکه خواسته هها و نیازهایت را بگویی ابتدا به عجز و کوچکی خودت اعتراف می کنی و  نعمتها و بخشش هایش به خود را ذکر می کنی. و این ادابی است که در اغلب دعا های معصومین رعایت شده است.

یکی از این دعاها دعای شریف عرفه سیدالشهدا (ع) است. با حمد و ستایش و اقرار به بزرگی پروردگار آغاز می شود:

اَلْحَمْدُ لله الَّذى لَیْسَ لِقَضآئِهِ دافِعٌ وَلا لِعَطائِهِ مانِعٌ وَلا کَصُنْعِهِ

سـتـایـش خـاص خـدایـى اسـت کـه نـیـسـت بـراى قضا و حکمش جلوگیرى و نه براى عطا و بخششش مانعى و نه مانند ساخته اش

به کوچکی و عحز خود اعتراف میکند:

مُقِرّاً بِاَنَّکَ رَبّى وَ اِلَیْکَ مَرَدّى اِبْتَدَاْتَنى بِنِعْمَتِکَ قَبْلَ اَنْ اَکُونَ شَیْئاً مَذْکُورا وَخَلَقْتَنى مِنَ التُّرابِ

اقـرار دارم بـه ایـنـکه تو پروردگار منى و بسوى تو است بازگشت من آغاز کردى وجود مرا به رحمت خود پیش از آنکه 

چیز قابل ذکرى باشم و مرا از خاک آفریدى

به نعمت آفرینش خود، سالم ماندن از خطرات و گزند عوامل در دوران جنینی و حتی قبل از آن اشاره میکند:

ثُمَّ اَسْکَنْتَنِى الاَْصْلابَ آمِناً لرَیْبِ الْمَنُونِ وَاخْتِلافِ الدُّهُورِ وَالسِّنینَ فَلَمْ اَزَلْ ظاعِناً مِنْ صُلْبٍ اِلى رَحِمٍ فى تَقادُمٍ مِنَ الاَْیّامِ الْماضِیَةِ وَالْقُرُونِ الْخالِیَةِ

از حوادث زمانه و تغییرات روزگار و سالها و همچنان همواره ازصلبى به رحمى کوچ کردم در ایام قدیم و گذشته و قرنهاى پیشین

گماردن والدین ب محافظت و مراقبتش در دورزان طفولیت:

وَحَفِظْتَنى فِى الْمَهْدِ طِفْلاً صَبِیّاً وَرَزَقْتَنى مِنَ الْغِذآءِ لَبَناً مَرِیّاً وَعَطَفْتَ عَلَىَّ قُلُوبَ الْحَواضِنِ وَکَفَّلْتَنى الاُْمَّهاتِ الرَّواحِمَ وَکَلاَْتَنى مِنْ طَوارِقِ الْجآنِّ

  و در حال طفولیت و خردسالى در گـهـواره مـحـافـظـتـم کـردى و روزیـم دادى از غـذاهـا شـیـرى گـوارا و دل پرستاران را بر من مهربان کردى و عهده دار پرستاریم کردى مادران مهربان را و از آسیبهای ناشناخته

آنگاه اعضا و جوارح خود را به شهادت می گیرد که اگر تمام وجودم را بکار گیرم و قرنها عمر کنم توان سپاسگزاری یکی از این نعمات را نخواهم داشت:

وَاَنـَا اَشْهَدُ یا اِلهى بِحَقیقَةِ ایمانى وَعَقْدِعَزَماتِ یَقینى وَخالِصِ صَریحِ تَوْحیدى وَباطِنِ مَکْنُونِ ضَمیرى و .اَنْ لَوْ حاوَلْتُ و اجْتَهَدْتُ مَدَى الاَْعصارِ وَالاَْحْقابِ لَوْ عُمِّرْتُها اَنْ اءُؤَدِّىَ شُکْرَواحِدَةٍ مِنْ اءَنْعُمِکَ مَا اسْتَطَعْتُ ذلِکَ اِلاّ بِمَنِّکَ شُکْرُکَ اَبَداً جَدیداً

 گواهى دهم  که اگر تصمیم بگیرم و بکوشم در طول قرون و اعصار بر فرض که چنین عمرى بکنم و بخواهم شکر یـکى از نعمتهاى تو را بجا آورم نخواهم توانست